Metoda W. Sherborne w pracy z dziećmi z nadpobudliwością psychoruchową

Nadpobudliwość psychoruchowa to jedna z postaci zaburzeń dynamiki procesów nerwowych, wywołanych brakiem równowagi między procesami pobudzania i hamowania. Przewaga procesów pobudzania wyraża się nadpobudliwością psychomotoryczną w sferze ruchowej, emocjonalnej i poznawczej. Dzieci takie są nadmiernie ruchliwe, często zmieniają formę swojej aktywności: podejmują czynności, których nie kończą, przerzucają się na inne. Są gadatliwe, krzykliwe, często w sposób niezamierzony agresywne. Dla otoczenia są bardzo męczące, stają się powodem wielu konfliktów. W sferze emocjonalnej nadpobudliwość wyraża sie jako skłonność do zbyt silnego i zmiennego sposobu reagowania uczuciowego. Są to dzieci:
- płaczliwe
- obrażalskie,
- kłótliwe,
- łatwo zmieniające nastrój czyli inaczej przewrażliwione.

Mają trudności:
- w koncentrowaniu uwagi.

Metoda W. Sherborne:
- zaspokaja potrzebę ruchu,
- stwarza okazje do wyładowania nadmiernej ilości energii,
- uczy dostrzegać potrzebę innych i je respektować,
- pozytywnie wpływa na zachowania agresywne dzieci, które wynikają z nieumiejętności panowania nad swoim ruchem, oraz przewidywania konsekwencji tego dla innych,
- rozwija właściwe zachowania u dzieci nadpobudliwych,
- rozwija empatię i uczy współdziałania z innymi,
- ćwiczy przeciwstawne sposoby wyładowywania swojej energii: z jednej strony siłę, z drugiej delikatność i wrażliwość,
- uczy różnicowania płynności ruchów, co może prowadzić do kontrolowania swoich zachowań.

Metoda W. Sherborne rozwija u dzieci umiejętność odzcuwania swojej siły praz prowadzi do umiejętnego korzystania z niej np.:
- jestem silny, ale delikatny,
- biegam szybko, ale ostrożnie,
- mogę podnieść swoją siostrę, ale jej nie upuszczę.

Metoda W. Sherborne zajmuje ważne miejsce w procesie terapeutyczno- wychowawczym, nie może być jednak jedyną formą terapii.

 

Opracowanie: Halina Denisiuk

Wyświetleń: 2258