Katalog

Barbara Sesiuk
Zawodowe, Artykuły

Cukrzyca choroba nad którą można zapanować

- n +

Cukrzyca - choroba nad którą można zapanować

Do niedawna uważana była za chorobę ludzi starszych, obecnie coraz częściej dotyka 30-, 40-latków, a także dzieci. Należy do chorób nieuleczalnych, jednak chorzy mogą z nią żyć niemal normalnie, intensywnie pracować, uprawiać sport, podróżować. Nad cukrzycą można zapanować.

Jest to choroba metaboliczna w której występuje przewlekła hiperglikemia (za wysoki poziom cukru we krwi) z zaburzeniami metabolizmu węglowodanów, tłuszczów i białek, wywołana nieprawidłowym wydzielaniem lub działaniem insuliny.

INSULINA jest hormonem produkowanym przez trzustkę (gruczoł w jamie brzusznej za żołądkiem) , jest hormonem sterującym poziom cukru we krwi.
Produkcja insuliny zwiększa się w momencie, gdy strawione jedzenie zawierające białka, tłuszcze i węglowodany trafia z przewodu pokarmowego do krwi.

Rozróżnia się:

CUKRZYCĘ TYPU 1
- na którą zapadają ludzie młodzi, a nawet małe dzieci. Przyczyną jest uszkodzenie komórek Beta trzustki, które produkują insulinę. Może to być spowodowane infekcją wirusową (grypą, świnką, różyczką).
W wielu przypadkach choroba ma podłoże genetyczne - może być dziedziczna.
Początek choroby jest nagły i widoczne objawy to:
- niewyjaśnione chudnięcie pomimo zwiększonego apetytu,
- wzmożone pragnienie (wypijanie ponad 3 litrów płynów dziennie),
- częste oddawanie dużych ilości moczu,
- stałe zmęczenie fizyczne,
- pojawienie się grzybicy i swędzenie w okolicach intymnych,
- senność wciągu dnia trudna do opanowania.

Leczenie polega na braniu w ciągu dalszego swojego życia insuliny, kilka razy dziennie przed posiłkiem. Dlatego cukrzycę tę określa się jako insulinozależną.

CUKRZYCĘ TYPU 2
- zwaną cukrzycą insulinoniezależną. Ryzyko zachorowania na tego typu cukrzycę zwiększa się wraz z wiekiem - nazywa się ją także cukrzycą dorosłych. W tej postaci choroby trzustka wytwarza insulinę, a mimo to dochodzi do wzrostu stężenia glukozy we krwi.
Objawy są takie same jak w cukrzycy typu 1, ale nie takie gwałtowne.
Za rozwój cukrzycy najprawdopodobniej odpowiada starzenie się organizmu i - przede wszystkim - niezdrowy tryb życia: dieta z dużą ilością tłuszczu i słodyczy, mała aktywność fizyczna, nadmierna tusza, starzenie się organizmu.

Otyłość zwiększa niebezpieczeństwo zachorowania na cukrzycę aż o 80 proc.
Nadwaga i tłuszcz osłabiają wrażliwość komórek na insulinę i zmniejszają jej skuteczność.

Cukrzycę rozpoznaje się u osób, u których podczas przypadkowego badania stężenia glukozy we krwi żylnej stwierdza się jej wartość > 11,1 mmol/l (> 200 mg/dl) albo gdy w dwukrotnie wykonanym badaniu na czczo uzyskuje się wynik > 7,0 mmol/l (> 126 md/dl).

Uważa się, że duża ilość chorych na cukrzycę nie jest świadoma swojej choroby.

Osoby powyżej 45 roku życia powinny przynajmniej raz na trzy lata badać poziom cukru.

Kluczem do opanowania choroby jest dieta. Ułatwia ona utrzymanie stałego poziomu cukru we krwi oraz dostarcza ilości energii niezbędnej do funkcjonowania organizmu. Redukuje zbędne kilogramy u osób z nadwagą.

Na równi z dietą i lekami w leczeniu tej choroby stawia się aktywność i ćwiczenia fizyczne. Muszą one być uprawiane systematycznie (przynajmniej trzy razy w tygodniu i nie krócej niż 30 - 45 minut). Przy wysiłku fizycznym trzeba być przygotowanym na spadek cukru - trzeba mieć przy sobie kostki cukru.

Zasady stosowania diety w cukrzycy:
1. Posiłki powinny być częste ale nieobfite.
2. Pora posiłków powinna być stała.
3. Nie należy przejadać się.
4. Do każdego posiłku należy zjadać warzywa.
5. Owoce należy jeść codziennie w ilości ustalonej.
6. Należy jeść produkty zbożowe pełnoziarniste lub razowe.
7. Należy ograniczyć spożycie tłuszczu i alkoholu.

Cukrzyca przez wiele lat może nie wywoływać żadnych objawów, ale nadmiar glukozy we krwi niekorzystnie wpływa na rożne narządy. Pojawiają się powikłania cukrzycowe:
- retinopatia - uszkodzenie siatkówki oka,
- nefropatia - uszkodzenie nerek,
- neuropatia - uszkodzenie nerwów,
- makroangiopatia - zmiany miażdżycowe w średnich i dużych tętnicach prowadzące do niedokrwiennej choroby serca, zawału, udaru mózgu,
- stopa cukrzycowa - brak odczuwania bólu w stopie, stopa bardziej podatna na zimno i urazy - nawet drobne skaleczenia prowadzą do owrzodzeń.

Głównym celem leczenia cukrzycy jest eliminacja typowych objawów, zapobieganie, a przynajmniej zahamowanie rozwoju powikłań i osiągnięcie maksymalnej długości życia.

Leczenie cukrzycy obejmuje następujące grupy postępowań:
- lecznicza modyfikacja żywienia,
- leczenie wysiłkiem fizycznym,
- leczenie farmakologiczne,
- szkolenie i ścisłe monitorowanie chorych na cukrzycę
- zapobieganie powikłaniom i leczenie ich.

Tak więc cukrzyca jest chorobą, nad którą możemy zapanować.

 

Opracowanie: Barbara Sesiuk

Wyświetleń: 1046


Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach Profesor.pl są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.