Różne sposoby obecności chrystusa w liturgii. Działanie ducha świetego w liturgii

Chrystus obecny w liturgii...

Bez pewności i wiary w obecność Chrystusa w liturgii nasz udział w celebracjach byłby bezzasadny i bezcelowy. Jest to więc poniekąd sedno sprawy. Pytanie polega na tym, jak praktycznie, "po ludzku", można rozpoznać ową tajemniczą obecność Arcykapłana Nowego Przymierza w liturgii. Pomoc w zrozumieniu tego problemu przynosi, w sumie nie tak ważny i wcale nie konieczny, obrzęd okadzenia we Mszy świętej Ta czynność pozornie pozbawiona praktycznego celu, piękna, duchowa rozrzutność połączona z estetyczną wonią spalonego kadzidła, symbolizuje coś, co należy się tylko Bogu. W liturgii eucharystycznej okadzany jest symbolicznie sam Chrystus. W rytualny sposób, nam - uczestnikom celebracji - podpowiadana jest plastycznie obecność Pana wówczas, gdy celebrans okadza ołtarz, krzyż ołtarzowy czy paschał. Te liturgiczne przedmioty wręcz uosabiają samego Chrystusa. Dotyczy to także okadzania postaci eucharystycznego chleba i wina spoczywających na ołtarzu, które po powtórzeniu wieczernikowych słów Jezusa w czasie konsekracji mszalnej staną się Jego Ciałem i Jego Krwią. Podobnie, okadzając księgę Ewangelii czy cały lud zgromadzony wokół ołtarza podkreśla się, że z Biblii płynie do nas słowo samego Boga, oraz że w zgromadzeniu wiernych również obecny jest Chrystus. Wreszcie okadzany bywa sam celebrans, gdyż i on także działa w imieniu Syna Bożego, z Jego mandatu i polecenia. W sumie okadzenie przypomina, że Chrystus przebywa w liturgii w czworaki sposób: w osobie przewodniczącego celebracji, w ludzie Bożym, w istotnych znakach sakramentalnych oraz w uroczyście proklamowanym Słowie Bożym.

...w osobie celebransa.

To z polecenia Chrystusa celebrans sprawuje Mszę świętą - to czyńcie na moją pamiątkę (Łk 22,19). Z Jego to mandatu, a nie z własnego autorytetu kapłan czerpie moc przebaczania i gładzenia grzechów - Komu grzech odpuścicie są im odpuszczone... (J 20,30). I choć może się niestety zdarzyć, że kapłan moralnie nie utożsamia swego życia ze sprawowanymi świętymi czynnościami liturgicznymi, tym nie mniej jego posługa jest ważna, gdyż spełnia
ją w imieniu Chrystusa na podstawie otrzymanego sakramentu kapłaństwa.

...w zgromadzeniu liturgicznym.

Wspólnota obecna na liturgii to nie wiec czy przypadkowe zbiegowisko. To tajemnicze "bycie razem". Zapewnia o tym sam Chrystus słowami: gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18, 20). To ze względu na Niego spotykamy się na liturgii. Być razem i do tego mieć ze sobą coś wspólnego - to ideał zgromadzenia mającego świadomość, że to właśnie Pan zobowiązuje nas do braterstwa, że my - uczestnicy celebracji to bracia, siostry... Liturgia zobowiązuje do wspólnoty, inaczej trzeba by brutalnie przypomnieć, że wilk i owca też są razem na łące, ale raczej niewiele mają wspólnego...

...w istotnych znakach sakramentalnych.

Chrystus nie utożsamił się z każdym znakiem, symbolem czy obrzędem liturgicznym. W każdej akcji sakramentalnej zawarte jest coś, co stanowi jej istotę; sens nadający pełny wymiar całości oraz występuje cały szereg szczegółów rytualnych. Te ostatnie stanowią jakby towarzyszące, ale konieczne "tło" dla zrozumienia i zaprezentowania łaski przekazywanej w istotnych znakach sakramentalnych. We Mszy świętej jedynie ze znakiem chleba i wina (to jest Ciało moje - to jest Krew moja) utożsamia się sam Jedyny Liturg (Hbr 8,2.6). Poprzez znak nałożenia rąk (wraz z towarzyszącą modlitwą) biskup powierza Chrystusowy mandat kapłaństwa. To w znaku wody wraz z formułą ja ciebie chrzczę w imię Ojca... Odkupiciel udziela chrztu. Podobnie dzieje się w pozostałych sakramentach. Szczególna zaś jest obecność Chrystusa w sakramencie Eucharystii, na co też często zwracają uwagę dokumenty kościelne (np. encyklika Mysterium Fidei).

...w Słowie Bożym.

Gdy słyszymy słowo biblijne w liturgii (a nie ma liturgii bez lektury Słowa Bożego), a zwłaszcza słowa Ewangelii - staje przed nami autorytet Boży. To On poucza, wyjaśnia, nakazuje, a przede wszystkim - uobecnia zbawcze wydarzenia, którymi nas odkupił. Ponieważ w lekturze biblijnej zwraca się do nas Boże Słowo, ma ono moc zobowiązującą, zdolną przemienić nasze życie i postępowanie.

BIBLIOGRAFIA:

1. Grześkowiak J., Liturgia dziś, Katowice 1982.

2. Guardini R., Znaki święte, Wrocław 1982.

3. Maliński M., Zrozumieć Eucharystię - żyć Eucharystią, Wrocław 1988.

4. Paweł VI, Encyklika "Mysterium Fidei" (03.09.1965).

5. Sobór Watykański II, Konstytucja o liturgii świętej "Sacrosanctum Concilium" (04.12.1963).

6. Katechizm Kościoła Katolickiego.

7. Pismo Święte Nowego Testamentu.
 

Opracowanie: mgr Joanna Małocha

Wyświetleń: 910