Wędrówki z Mickiewiczem scenariusz programu z okazji dnia patrona szkoły

(Na scenie wisi mapa Europy Środkowej oraz stoją elementy scenografii i rekwizyty potrzebne w dalszej części inscenizacji - dąb, ława z kielichami, rysunek karczmy z napisem "Rzym". Narrator, ubrany jak na wycieczkę: koszulka, czapeczka, spodnie, sportowe buty, plecak, wchodzi na scenę i zatrzymuje się przy mapie.)

Narrator: (Zwraca się do zebranych uczniów.)- Kto jest patronem naszej szkoły?

Uczniowie: - Adam Mickiewicz.

Narrator: - Macie rację. A dzisiaj, kiedy właśnie obchodzimy święto patrona szkoły, zapraszam na wędrówkę po miejscach, które podczas swojego bogatego życia odwiedził ten najsłynniejszy polski poeta. Dowiecie się, gdzie spędził dzieciństwo, młodość i wiek dojrzały.
Zacznijmy od tego miejsca (wskazuje na przygotowanej mapie Zaosie i nakleja w tym miejscu kolorowy symbol dzieciństwa np. wózek). To jest maleńka miejscowość na Litwie, państwo to było dawniej częścią Polski, i nazywa się Zaosie. Właśnie tutaj przyszedł na świat późniejszy artysta. W taki sposób pisał o tym ważnym wydarzeniu Aleksander Mickiewicz w liście do brata Franciszka:
(Na scenę wchodzi uczeń ubrany w białą koszulę z podniesionym kołnierzem i kamizelkę; pod szyją ma zawiązany musznik.)

Uczeń I: - "Adam urodził się w Zaosiu, a to takim składem rzeczy: Zaosie wtenczas należało do stryjów ojca naszego, jeden z nich umarł, a drugi wezwał ojca do zarządu, rodzice więc nasi w 1798 roku w grudniu pojechali do Zaosia i tam 24 grudnia urodził im się Adam. Tam szlachcianka Mołodecka, chcąc Adama przeznaczyć na rozumnego, użyła książki, na której ucięła nożykiem pępek dziecku."

Narrator: - Mam nadzieję, że zauważyliście, iż mały Mickiewicz urodził się w wyjątkowym dniu, bo w Wigilię Bożego Narodzenia i właśnie dlatego nadano mu imię Adam.
Dzieciństwo spędził ten młody człowiek w niedalekim Nowogródku (przykleja pasek papieru wiodący od Zaosia do Nowogródka, pokazuje miejscowość na mapie, przykleja kolejny znaczek; analogicznie postępuje później) i tam uczęszczał do szkoły powiatowej prowadzonej przez zakonników. Posłuchajcie, jaką opinię o nauce Adama wystawili w lipcu 1815 roku bracia dominikanie:
(Wychodzi uczeń ubrany w brązowy habit przepasany sznurem.)

Uczeń II: - "Adam Mickiewicz w publicznej szkole naszej Nowogródzkiej do klasy szóstej w ciągu jednego roku uczęszczał, do wszystkich nauk, które przez kierowników wychowania publicznego są przypisane, jak: matematyka, fizyka, chemia, literatura, historia, itd. pilnie się przykładał i nic przeciwnego obyczajności nie popełnił, lecz owszem pobożnością i nieskazitelnością obyczajów przyświecał. Dlatego uznając go godnym naszego zalecenia, świadectwo to pieczęcią opatrzone podpisaliśmy własnoręcznie."

Narrator: - Aby kontynuować naukę, już jako 17-letni młodzieniec, Adam wyjeżdża na studia do Wilna (pokazuje na mapie). Tam poznaje swoich przyjaciół i poświęca się najpierw fizyce i chemii, a później literaturze łacińskiej, językowi greckiemu, wymowie, poezji i historii. Po zakończeniu nauki przez cztery kolejne lata przebywa w Kownie (wskazuje), gdzie pracuje jako nauczyciel, ale niestety swojego nowego zajęcia nie lubi. Świadczy o tym choćby list, który pisze do swoich przyjaciół:
(Uczeń ubrany w białą koszulę, kamizelkę i musznik wchodzi na scenę.)

Uczeń III: - "Przychodzę ze szkoły prawie zawsze zgryziony albo niefrasobliwością, albo co częściej tępością uczniów. Praca daremna! Rzucam się na łóżko i leżę z parę godzin, tylko złując i kwasząc się. Czasem zaś kwasy i złości tak wielkie, iż dość przydać trochę jeszcze, żeby się zwariować lub powiesić."

Narrator: - Mimo złego nastroju poeta tworzy swoje pierwsze ważne utwory: "Odę do młodości", gdzie woła:

Uczeń IV:
Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga;
Łam, czego rozum nie złamie...
Razem, młodzi przyjaciele!...
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele.

Narrator: Pisze "Grażynę", opowieść o dzielnej kobiecie, która w zbroi męża broniła ojczyzny przed wrogami i zginęła. Wtedy też powstają "Ballady i romanse", historie pełne niesamowitych, tajemniczych postaci, duchów, widziadeł, boginek, jak choćby opiekunka jeziora z ballady "Świtezianka", potrafiąca tańczyć na wodzie.
(W trakcie recytowania fragmentów ballady po scenie spacerują dziewczyna, przebrana za Świteziankę i chłopak, przebrany za strzelca, inscenizując słowa wypowiadane przez recytatora.)

Uczeń V:
Jakiż to chłopiec piękny i młody?
Jaka to obok dziewica?
Brzegami sinej Świtezi wody
Idą przy świetle księżyca.

Ona mu z kosza daje maliny,
A on jej kwiatki do wianka;(...)

Każdą noc prawie, o jednej porze,
Pod tym się widzą modrzewiem,
Młody jest strzelcem w tutejszym borze,
Kto jest dziewczyna? - ja nie wiem.

Narrator: - Ciekawą postacią jest też bohater ballady "Pani Twardowska". Nie dosyć, że nie boi się on diabła, to jeszcze potrafi go przechytrzyć.

Trzech uczniów (narrator, Twardowski i diabeł): Recytuje fragmenty "Pani Twardowskiej" jednocześnie odgrywając scenkę.
(Narrator opowiada o zachowaniu Twardowskiego w karczmie. Ten, ubrany w kontusz, straszy gości, zachowuje się bardzo pewnie, rozsiada się na ławie, pije wino z kielicha. Wówczas pojawia się uczeń przebrany za diabła, według opisu Mickiewicza, przypomina szlachcicowi o podpisanej umowie.)

Narrator: - Później z powodów politycznych Adam Mickiewicz zostaje zesłany w głąb Rosji. Podróżuje do Petersburga, Odessy, Krymu, Moskwy (wskazuje na mapie) i oczywiście pisze kolejne utwory. Wśród nich znaną bajkę "Przyjaciele".

Trzech uczniów (narrator, Leszek i Mieszek): Recytuje bajkę "Przyjaciele".
(Odgrywają scenkę rozmowy, przybycie niedźwiedzia, ucieczkę Leszka na dąb i szczęśliwe zakończenie historii.)

Narrator: - Po trzech latach poeta wyjeżdża z Rosji do Europy, do Drezna (pokazuje), a w 1832 roku osiedla się w Paryżu (wskazuje) i właśnie tam powstaje najważniejszy utwór pt.: "Pan Tadeusz". Mickiewicz pisze w nim między innymi o ogromnej tęsknocie za utraconą kochaną ojczyzną i maluje słowami jej piękno.

Uczeń VI: Recytuje fragment "Pana Tadeusza" - "Inwokację".

Narrator: - Wiele lat później, na wieść o wojnie krymskiej poeta wyrusza do Turcji, aby wspomóc tworzenie polskich oddziałów do walki z Rosją, ale 26 listopada 1855 roku umiera w Konstantynopolu (pokazuje) na nieuleczalną chorobę.

To już koniec wędrówki po miejscach, które odwiedził Adam Mickiewicz. Myślę, że zapamiętacie przynajmniej niektóre z nich.
 

Opracowanie: Iwona Urbańska-Kloskowska

Wyświetleń: 4289